اتفاق دوم اینکه گرچه اثرگذاری شعر در جامعه تا حدی کمرنگ شده اما چه شعر و چه سایر آثار تولیدی جشنواره باید در اختیار مردم قرار گیرد و مردم به آن ها دسترسی داشته باشند تا اثر بپذیرند؛ بدین منظور باید روش انتشار آثار جشنواره، عمومیت بیشتری پیدا کند زیرا جشنواره های شعر معمولا در حد حضور دوستداران شعر در یک محفل است و نهایتا چاپ مجموعه اثار جشنواره به صورت کتاب باتیراژ محدود که معلوم نیست چقدر به دست مردم می رسد.

شاید به صورت کلی بتوان گفت شعرهایی که سروده می شود با توجه به اینکه شاعران در اشعارشان امام رضا(ع) را ستایش می کنند و اخلاص خود را نشان می دهند، در گذر زمان فرهنگ جامعه تحت تاثیر قرار خواهد گرفت ولی به صورت دقیق، واقعی و در میدان و کف جامعه اثر چندانی را شاهد نیستیم. در واقع یکی از محاسن جشنواره بین المللی امام رضا(ع) و هر رویدادی در زمینه شعر، این است که شاعران گردهم آمده و از تجارب یکدیگر بهره می گیرند، از شاعرانی که اشعار خوب دارند تقدیر می شود و این جلوه مسابقه و رقابتی بودن، به شاعران انگیزه پیشرفت می دهد که از این بعد هم باز می بینیم عمده بهره جشنواره برای شاعران بوده و در سطح جامعه اتفاقی رقم نمی خورد.

از طرفی یکی از چالش های شعر رضوی این است که خیلی ها آن را به اشعاری که در ستایش حضرت، ولادت و شهادت ایشان یا درباره زیارت و حرم است، تقلیل می دهند و از مفهوم زیارت یا زندگی و معارف آموزنده حضرت رضا(ع) خبری در اشعارشان نیست. به نظرمی رسد جشنواره بین المللی امام رضا(ع) یا هر جشنواره دیگری پیرامون امام رضا(ع) باید موضوع مند باشد و هر سال بر یکی از محورهای فرهنگ رضوی یا فرهنگ دینی تمرکز کند تا از تکرار و کارهای کلیشه ای جلوگیری شود. هر یک از فرازهای زندگی امام هشتم(ع) مانند سکونت در مدینه، بعد از هجرت به ایران، قیام ها و فعالیت های شیعیان در زمان حضرت، دستگاه خلافت معاصر ایشان، گفتمان ها و مناظرات دینی حضرت و نقش اسلام در پیوند ادیان، مسائل سیاسی، ولایت عهدی، حدیث سلسلةالذهب، نماز باران و.... یا حتی عدالت که همیشه معصومین برای اقامه آن تلاش کرده اند، می تواند موضوع یک سال جشنواره قرار گیرد و به این ترتیب ضمن حفظ نشاط و کارآمدی جشنواره، شاهد رشد توامان شعر و فرهنگ رضوی به برکت جشنواره باشیم.

انتهای پیام/ر.ف/