زائران پیاده
هر چند نیست درد دل ما نوشتنی
از اشک خود دو سطر به سیما نوشته ایم
ما شرح بیقراری مجنون خویش را
از موجه ی سراب به صحرا نوشته ایم
رزق هزار خار درین دشت آتشین
بر دانه های آبله ی پا نوشته ایم
محرم و صفر که
می رسد، خیل زائران پیاده در مسیر کربلای معلا و مشهد مقدس، زمزمه های زلال را با واژه واژه ی گام هایشان در سرزمین دل
آدمی جاری می سازند و جلوه ای از آفرینش ارادت را به تماشا می گذارند.
برف و بوران
زمستان و هرم آتش‌خیز تابستان، هیچ یک نمی
تواند سدی شود در برابر سیل عاشقانی که به سوی اقیانوس حق و حقیقت جاری اند. و بی
تردید جز دلی عاشق و صادق و ارادت خالصانه
و معرفتی زلال، چیز دیگری نمی تواند این اتفاق مهم و چشمگیر جهانی را رغم بزند!
بیابان های بی
پایان مسیر و خوف و خطرهای موجود در طریق عاشقان وصال، هر یک می توانند شیرین ترین اتفاقات رقم خورده ی شیفتگان
امامان معصوم علیهم السلام باشد و به تعبیر شاعر:
آنچه در راه طلب خسته نگردد هرگز
پای پر آبله ی بادیه پیمای من است
و این خستگی
ناپذیری، تماماً برخاسته از باور عمیق آنها به معدن لایزال حق و حقیقت است.
در این حرکت
عظیم مردمی و دینی لازم است هرکس وظیفه خویش را به شایستگی به انجام رساند و
پیداست که مجاوران بارگاه ملایک پاسبان حضرت رضا علیه السلام در این ایام، بسترهای
لازم را در راستای استقبال از زائران ولی نعمت شان فراهم آورند که این خود توفیقی
بس عظیم است که گفته اند:
آنقدر ندارم که سزاوار تو باشم
آن به که گرفتار گرفتار تو باشم
خورشید در این ره بود از آبله‌پایان
من کیستم آخر که طلبکار تو باشم؟!